شرح ماده 147 قانون مالیات های مستقیم و تبصره های آن
ماده 147 قانون مالیاتهای مستقیم در زمینه چگونگی تعیین مالیات صحبت می‌کند. اشخاص، شرکت‌ها، تولیدی‌ها و… باید مالیات بر درآمد خود را برای هر سال کاری پرداخت کنند. این مقوله آن قدر مهم است که اکثر شرکت‌ها برای جلوگیری از مشکلات احتمالی، سعی می‌کنند بارها از مشاوره مالیاتی در این زمینه بهره ببرند. جریمه‌های سنگینی که گاهی اوقات به علت عدم رعایت قوانین برای اشخاص و شرکت‌ها تعیین می‌شود، به عنوان یک عامل بازدارنده برای عدم رعایت این قوانین است. ماده 147 قانون مالیاتهای مستقیم، اطلاعات جامع و کاملی در زمینه نحوه تعیین مالیات برای شرکت‌ها و اشخاص ارائه می‌دهد که دانستن آن مورد نیاز تمام افراد فعال در جامعه است. در این مقاله، سعی شده است تا این ماده مهم را بررسی کرده و تبصره‌ها و شرایط آن را بیشتر باز کنیم.
ماده 147 قانون مالیات های مستقیم چه می‌گوید؟
این ماده در اصل شیوه تعیین و پرداخت مالیات را که به اشخاص حقیقی یا حقوقی تعلق گرفته است، مشخص می‌کند. مطابق این ماده، هزینه‌هایی که برای تعیین درآمد مالیات مشخص می‌شود، بر اساس شرایط زیر است:
- هزینه‌ها باید در اسناد و مدارک مربوط به درآمدهای شرکت ثبت شده باشد. همچنین بر اساس معیارهایی که از طرف سازمان امور مالیاتی مشخص شده است، تهیه و تنظیم شده باشد.
- در صورتی که هزینه‌ای در این قانون ثبت نشده است یا از حد نصاب مشخص شده بیشتر است، پرداخت آن باید بر اساس قانون و مصوبات هیئت وزیران باشد. در این صورت مورد تأیید امور مالیاتی قرار می‌گیرد.
این ماده از قانون می‌تواند به صاحبان کسب و کارها و افراد فعال در حوزه اقتصاد کمک کند تا برآوردی حدودی از مالیات خود داشته باشند. البته تبصره‌هایی هم بر این ماده وارد شده است که هر کدام را به صورت جداگانه بررسی می‌کنیم.
تبصره 1 ماده 147 قانون مالیات های مستقیم
بر اساس این تبصره، اشخاص حقیقی و حقوقی و صاحبان کسب و کارها که مشمول ماده 95 قانون مالیات مستقیم می‌شوند، وظیفه دارند دفاتر و مدارک خود را نگهداری کنند. این دفاتر جزو اسناد مؤسسه محسوب می‌شوند. به علاوه هزینه‌های قابل قبول مالیاتی نیز در مورد سایر صاحبان مشاغل و کسب و کارها پذیرفته می‌شود.
تبصره 2 ماده 147 قانون مالیات مستقیم
این تبصره در مورد هزینه‌هایی صحبت می‌کند که از نظر سازمان مالیات کشور مورد تائید نیستند و شامل هزینه‌هایی می‌شوند که از پرداخت مالیات معاف بوده یا مالیات صفر دارند یا با نرخ مشخص و مقطوع محاسبه می‌شوند.
تبصره 3 ماده 147 قانون مالیات های مستقیم
موضوع تبصره 3 نیز مهم است و صاحبان مشاغل و کسب و کارها باید از آن اطلاع داشته باشند. مطابق این بند، در صورتی که پرداختی موضوع مالیات مستقیم به شیوه معامله پایاپای یا تهاتری انجام نگیرد و مبلغ آن بیشتر از 50 میلیون ریال باشد، پرداخت مبلغ آن حتماً از طریق تسویه وجه و سامانه بانکی انجام شود. به بیان دیگر، مودیان نمی‌توانند پرداخت نقدی بالاتر از 5 میلیون تومان را انجام دهند و انتقال مبلغ بالاتر از این مقدار باید از طریق حساب بانکی انجام گیرد. بدین صورت محدودیت‌های زیادی برای مودیان ایجاد می‌شود و باید برای انجام هر کار از طریق سیستم بانکی اقدام کنند.
· شرایط پذیرش هزینه های تبصره 3 ماده 147
ممیزان مالیاتی هنگام بررسی باید مدارک خرید را بررسی کنند تا هزینه قابل قبول مالیاتی شناسایی شود. در صورتی این هزینه‌ها (خرید بالاتر از 5 میلیون تومان) از نظر ممیزین تائید می‌شود که تمامی شرایط لازم را داشته باشد. در غیر این صورت رد خواهد شد.
ممیزین مالیاتی برای جلوگیری از اتلاف هزینه‌ها و کاهش جرائم مالیاتی به مدارک زیر نیاز دارند:
- درخواست خرید
- فاکتور خرید
- پیش فاکتور خرید
- بارنامه
- بیجک
- باسکول
- صورت‌حساب بانک، چک یا فیش بانکی
چه هزینه‌هایی بر اساس تبصره 3 ماده 147 قانون مالیات مستقیم قابل قبول است؟
با توجه به این که هزینه‌ها جزو عوامل تعیین کننده و مهم در تعیین میزان مالیات هستند، تعیین اصولی آن‌ها بسیار مهم است. حتی برخی افراد سعی می‌کنند تا با بیشتر نشان دادن هزینه‌ها، میزان مالیات کمتری پرداخت کنند. بر همین اساس، سازمان امور مالیاتی دقت نظر بیشتری روی این مقوله دارد و هر نوع هزینه‌ای را قابل قبول نمی‌داند. هزینه‌های قابل قبول به شرح زیر هستند:
- هزینه‌های متعارف و وابسته به فعالیت‌های مؤسسه، با ارائه مدرک و سند
- هزینه‌های مربوط به تحصیل درآمد در همان دوره مالی
- هزینه در هر دوره مالی باید با رعایت حد نصاب مقرر باشد
- هزینه‌های قابل قبول مالیاتی باید با مبالغ بالاتر از 5 میلیون تومان و با تراکنش مالی باشند
- هزینه باید در هر دوره شناسایی شده و برای ارائه به سازمان ثبت شوند. این هزینه‌ها باید در دفاتر و اسناد قانونی ثبت شوند تا بتوان آن‌ها را در بین هزینه‌های قابل قبول مالیاتی برشمرد.
چه هزینه‌هایی بر اساس تبصره 3 ماده 147 قانون مالیات مورد قبول نیست؟
بر اساس تبصره 3 ماده 147 قانون مالیات های مستقیم، برخی از هزینه‌ها که گاهی اوقات توسط صاحبان مشاغل و شرکت‌ها ارائه می‌شوند شرایط لازم را ندارند و مورد قبول واقع نمی‌شوند. برخی از این هزینه‌ها شامل موارد زیر هستند:
- هزینه‌های ناشی از زیان و کاهش ارزش موجودی‌ها و سرمایه گذاری‌ها
- پاداش هیئت مدیره
- پرداختی‌های شرکت به دولت و شهرداری‌ها
- هزینه فعالیت‌هایی که معاف از مالیات هستند مانند فعالیت‌های دامپروری، کشاورزی، مطبوعاتی و…
- زیان‌های حاصل از فعالیت خارج از کار اصلی شرکت و با نرخ جداگانه
- هزینه‌هایی که با فعالیت مؤسسه ارتباط نداشته باشد؛ هر چند این هزینه‌ها با ارائه مدرک ثبت شده باشند.
با توجه به این تبصره و مشخص شدن لیست هزینه‌های قابل قبول و غیر قابل قبول، هزینه‌های بالا نباید در لیست هزینه‌های شرکت ارائه شوند و در صورت لیست شدن هم مورد قبول واقع نخواهند شد.
سخن آخر
صاحبان مشاغل و کسب و کارها باید با توجه به ماده 147 قانون مالیات های مستقیم، هزینه‌های واقعی خود را پیدا کرده و در اظهارنامه مالیاتی ثبت کنند. تعیین این مسئله که کدام هزینه‌های واقعی و غیر واقعی هستند، کاملاً باید با دقت انجام گیرد. بر اساس تبصره‌هایی که این ماده پرکاربرد در قانون مالیاتهای مستقیم دارد، می‌توان به راحتی هزینه‌های قابل قبول را پیدا کرد. البته یک مشاوره مالیاتی مناسب در هنگام پر کردن اظهارنامه مالیاتی و برآورد هزینه‌های شرکت، می‌تواند به کارفرمایان و رؤسای شرکت کمک شایانی کند.
دیدگاه خود را ثبت کنید
تمایل دارید در گفتگوها شرکت کنید؟در گفتگو ها شرکت کنید.